آتناسادات محمدپناه، گزارشگر رادیو نمایش، نزدیك به دو دهه است كه با وجود دشواریهای فراوان، در عرصه گزارشگری رادیویی فعالیت میكند. او میگوید این حرفه تنها با عشق و باور به یك آرمان مقدس قابل ادامه است؛ چراكه سختیهایش فراوان است، اما عشق به روایت، نیرویی است كه او را همچنان در این مسیر نگه داشته است.
به گزارش روابط عمومی معاونت صدا، محمدپناه درباره تجربههای كاری خود میگوید: «نزدیك به 17 سال است كه در این حوزه فعالیت میكنم. سختیهای كار گزارشگری بسیار زیاد است. این كار تنها با عشق و علاقه پیش میرود؛ عشقی كه به یك آرمان مقدس گره خورده است.»
محمدپناه با وجود تمام این سختیها، رادیو را همچنان خانه و پناهگاه حرفهای خود میداند. او در كنار رادیو، تجربه كار تلویزیونی هم داشته، اما به گفته خودش، «عشق واقعیام همیشه رادیو بوده است.»
او از خاطرات ماندگارش در طول این سالها نیز یاد میكند: «یك روز قرار بود به مهمانی بروم. برای صرفهجویی از خودروی سازمان استفاده نكردم. لباس پوشیده بودم و آماده رفتن بودم. اما درست همان لحظه، مأموریت دقیقه نودی پیش آمد. موضوع درباره شعر و شاعری بود. رفتم بالای سكو، میان پایانه اتوبوسها در پاركوی تا گزارش تهیه كنم. ناگهان مردی كه كیف سامسونت در دست داشت، كیف را محكم به سمت من پرتاب كرد. پرت شدم، لباسم پاره شد، نتوانستم به مهمانی بروم و از پاركوی تا لویزان را لنگلنگان برگشتم.»
این خاطره تلخ تنها نمونهای از روزهای دشوار یك گزارشگر رادیویی است؛ روزهایی كه در پشت صحنه شنیده نمیشوند. اما او با وجود همه ناملایمات، همچنان در این مسیر مانده است.
محمدپناه معتقد است رادیو رسانهای است كه بیش از هر چیز به صداقت و خلوص وابسته است.
او میگوید: «رادیو برای من فقط یك رسانه نیست؛ یك عشق است، یك زندگی است. سالهای زیادی را با رادیو گذراندهام و هنوز هم وقتی پشت میكروفن قرار میگیرم، همان هیجان روز اول را دارم.»