پاسداشت زبان فارسی در میدان ورزش

به گزارش روابط عمومی معاونت صدا، نوروزی به‌تازگی در آیین پاسداشت شعر و ادب فارسی موفق به دریافت «نشان فردوسی» شده است. افتخاری كه به‌گفته او، بیش از آن‌كه دستاوردی فردی محسوب شود، نمادی از تلاش وهمراهی همكارانش در رادیو ورزش است. او می‌گوید: «این افتخار برای من، نه به‌عنوان شخص، بلكه به‌عنوان نماینده رادیو ورزش و خانواده رسانه، اهمیت دارد. خوشحالم كه در جمع اهالی ادب و فرهنگ، نام رادیو ورزش هم طنین‌انداز شد.»اما آنچه بیش ازهمه درگفت‌وگوی نوروزی پررنگ می‌شود، دغدغه‌ای است كه سال‌ها همراهش بوده‌؛ دغدغه پاسداشت زبان فارسی. او معتقد است رسانه، به‌ویژه در حوزه ورزش كه سرشار از واژه‌ها و اصطلاحات خارجی است، باید نسبت به زبان فارسی حساسیت ویژه‌ای داشته باشد. او با لحنی قاطع و در عین حال دوستانه می‌افزاید: «هر كدام از ما كه پشت میكروفن یا دوربین قرار می‌گیریم، مسئولیتی سنگین بر دوش داریم. وظیفه ما نگهبانی از زبان زیبا و شیوای فارسی است؛ حتی اگر كار در حوزه ورزش به‌دلیل تعدد اصطلاحات بین‌المللی دشوار باشد.» نوروزی برای اثبات سخنش مثال‌های روشنی ارائه می‌دهد: «وقتی می‌توان از واژه درست و زیبای «سه‌گانه» استفاده كرد، چرا باید به سراغ «هت‌تریك» رفت؟ یا وقتی «گل پاك» وجود دارد، چه نیازی به «كلین شیت» است؟ اینها انتخاب‌هایی هستند كه فرهنگ گفتاری ما را می‌سازند.» او حتی به كاربرد مكرر واژه‌هایی همچون «رنكینگ» در خبرهای ورزشی اشاره می‌كند و می‌گوید: «ما معادل دقیق و رسایی مثل «رتبه‌بندی جهانی» داریم اما همچنان برخی به واژه بیگانه اولویت می‌دهند. این بی‌اعتنایی به زبان فارسی، كم‌لطفی بزرگی است.»
به‌باور او، مشكل فقط در ترجمه یا واژه‌گزینی نیست، بلكه در ذهنیت غلطی است كه گاه در رسانه جا افتاده است. نوروزی توضیح می‌دهد: «متاسفانه در سال‌های اخیر، در برخی برنامه‌های ورزشی حتی این‌طورتبلیغ شد كه استفاده ازواژه‌های خارجی نشانه سواد و دانش گزارشگر یا مجری است. این نگاه نادرست است وبه زبان مادری ماآسیب می‌زند.ما باید دقیقا برعكس عمل كنیم‌؛ یعنی با تكرار معادل‌های فارسی، فرهنگ‌سازی كنیم و مخاطب را با واژه‌های درست آشنا سازیم.» او بر این باور است كه تغییر عادت‌های زبانی كار ساده‌ای نیست اما شدنی است. به‌قول خودش: «ما باید خودمان را به كاربرد معادل‌های فارسی عادت دهیم و این عادت‌پذیری را در میان مخاطبان تقویت كنیم. رسانه با قدرت تكرار می‌تواند این مسیر را هموار كند.»
اكنون با دریافت نشان فردوسی، مسئولیت نوروزی سنگین‌تر شده است. او می‌گوید: «این نشان تنها یك مدال یا افتخار نیست‌؛ یادآوری رسالتی است كه بر دوش من و همكارانم قرار دارد. رسالت ما این است كه ضمن اجرای درست وظایف حرفه‌ای، همیشه پاسداشت زبان فارسی را دغدغه اصلی خود بدانیم.» صدای او كه سال‌ها در گوش مخاطبان رادیو ورزش طنین‌انداز شده، حالا حامل پیامی فراتر از ورزش است: پیام پاسداشت هویت و زبان مادری. شاید به‌همین دلیل است كه نوروزی با همه تجربه‌هایش همچنان خود را شاگرد این مسیر می‌داند‌؛ شاگردی كه نخست به خودش و سپس به دیگران توصیه می‌كند وسواس و حساسیت بیشتری در پاسداری از واژه‌های فارسی به خرج دهند.