گزارشگری برای رادیو بدون عشق غیرممكن است
حمیده نجاتی، گزارشگر رادیو معارف، نزدیك به دو دهه است كه با صدای خود روایتگر دغدغه‌ها و تجربه‌های مردم شده است. او باور دارد گزارشگری در رادیو بدون عشق و علاقه ممكن نیست و می‌گوید بازخورد صمیمانه مخاطبان، بزرگ‌ترین پاداش برای تمام سختی‌های این مسیر است.
1404/07/09
|
14:30
به گزارش روابط عمومی معاونت صدا، حمیده نجاتی، گزارشگر پرانرژی و پرتجربه رادیو معارف، فعالیت رسانه‌ای‌اش را از سال 1386 در قم آغاز كرد. او در همان روز‌های نخست توانست در آزمونی دشوار و رقابتی میان حدود سیصد نفر، یكی از دو فرد پذیرفته‌شده باشد. این موفقیت سرآغاز مسیری شد كه هنوز هم با عشق و علاقه ادامه دارد.
نجاتی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری آنا در این باره می‌گوید: «در ابتدا علاقه بیشتری به گویندگی داشتم، اما، چون در آن زمان نیاز به گزارشگر بود، پیشنهاد شد در این بخش فعالیت كنم. كم‌كم به كار گزارشگری دل‌بسته شدم و حتی وقتی وارد حوزه تهیه‌كنندگی شدم، هیچ‌وقت گزارشگری را رها نكردم.»
وی افزود: در كنار كار در رادیو، تجربه‌های تصویری هم كسب كردم. مدتی در سیمای قم نیز فعالیت‌هایی داشتم و همین موضوع باعث شد با فضای تلویزیون آشنا شوم. اما رادیو برای من همیشه جایگاه خاص‌تری داشته است. حس می‌كنم ارتباط مستقیم‌تر و صمیمی‌تری با مردم برقرار می‌كند. در رادیو، تنها صداست كه می‌تواند پیوند ایجاد كند و این كار بدون عشق، علاقه و تعهد قلبی ممكن نیست.
نجاتی سخت‌ترین بخش كار گزارشگری را سوژه‌یابی و ارتباط با مردم دانسته و می‌افزاید: «گاهی با افرادی مواجه می‌شوید كه بسیار صمیمی و مهربان هستند و همكاری می‌كنند، اما گاهی هم برخورد‌های سخت و متفاوتی می‌بینید. هنر یك گزارشگر این است كه در هر شرایطی بتواند راهی برای ارتباط پیدا كند. پیدا كردن سوژه مناسب نیازمند دقت، صبر و خلاقیت است. وقتی یك سوژه خوب پیدا می‌كنید و آن را با جان و دل روایت می‌كنید، تمام سختی‌ها به شیرینی بدل می‌شود.»
این گزارشگر باسابقه گفت: بهره‌گیری از تجربه دیگران و داشتن هدف روشن، كلید موفقیت در این مسیر است. اگر گزارشگر با هدف قدم بردارد و از تجربه‌های همكارانش بیاموزد، می‌تواند به مرور حرفه‌ای‌تر شود. در این حرفه یادگیری هیچ‌وقت متوقف نمی‌شود. هر روز تجربه‌ای تازه است و هر گفتوگو یا سوژه، دنیای جدیدی را به روی شما باز می‌كند.
این گزارشگرعنوان كرد: از میان خاطراتم، یكی برایم جایگاه ویژه‌ای دارد. روزی یكی از مخاطبان با روابط عمومی رادیو معارف تماس گرفت. خانمی بود كه گفت از شنیدن گزارش‌های من حال خوبی پیدا می‌كند. بعد هم تأكید كرد كه هدیه‌ای برایم گرفته و آن را پست كرده است. چند روز بعد، بسته‌اش به دستم رسید. این هدیه ساده، اما ارزشمند، برای من معنای بزرگی داشت؛ چرا كه نشان می‌داد شنونده‌ای با دقت كار‌ها را دنبال می‌كند و با صدا و گزارش‌های من ارتباط گرفته است.
وی افزود: این بازخورد‌ها بزرگ‌ترین پاداش هستند. وقتی می‌بینید شنوندگان با كار شما همراه می‌شوند، به شما انرژی می‌دهند و حتی در سخت‌ترین لحظات ادامه مسیر را برایتان شیرین می‌كنند. این محبت‌ها ثابت می‌كند كه ما مخاطبانی وفادار و دقیق داریم. همین احساس، انگیزه‌ای است كه باعث می‌شود سختی‌های این حرفه به چشم نیاید.
نجاتی گفت: گزارشگری رادیو تنها یك شغل نیست؛ بلكه مسیری است كه با عشق، ایمان و تجربه آمیخته شده است. هر بار كه پشت میكروفن می‌نشینم، احساس می‌كنم رسالتی بر دوش دارم. صدای من باید صدای مردم باشد؛ این باور است كه بعد از سال‌ها هنوز هم به من انگیزه می‌دهد.