روایت یك مجری رادیو در دنیای گزارشگری از بازی جلوی آینه تا میكروفن واقعی
سیده شیوا رضایی‌زاده، گزارشگر رادیو صبا، بیش از دو دهه است كه صدای لحظه‌ها و رویدادهای مختلف را برای شنوندگان روایت می‌كند. او كه از كودكی در مقابل آینه نقش مجری‌ها را بازی می‌كرد، امروز معتقد است گزارشگری تركیبی از عشق، مهارت و آمادگی همیشگی است؛ حرفه‌ای كه سختی‌های فراوان دارد اما لذت آن با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست.
1404/07/09
|
14:09
به گزارش روابط عمومی معاونت صدا، سیده شیوا رضایی‌زاده از سال 1378 وارد دنیای گزارشگری شد؛ مسیری كه به گفته خودش، آغازش كاملاً اتفاقی بود، هرچند ریشه‌های علاقه‌اش به اجرا و رسانه از دوران كودكی شكل گرفته بود. او در گفتوگو با خبرآنلاین به یاد می‌آورد: «همیشه جلوی آینه می‌ایستادم و نقش مجری‌ها را بازی می‌كردم. در مدرسه هم نفر اول اجرای برنامه‌ها بودم. یك روز گروه فیلم‌برداری برای مصاحبه به مدرسه‌مان آمدند. از من خواستند تست بدهم و همان تست ساده شد نقطه آغاز مسیری كه هنوز هم ادامه دارد و به آن افتخار می‌كنم.»
رضایی‌زاده معتقد است گزارشگری بیش از هر چیز نیازمند آمادگی دائمی است: «برای یك گزارشگر فرقی ندارد آفتاب باشد یا باران، وسط خیابان شلوغ باشد یا در رسمی‌ترین مراسم حضور داشته باشد؛ او باید همیشه آماده باشد. حتی پیش می‌آید قبل از اینكه فرصت پیدا كنی چشم باز كنی، باید ضبطت روشن شده باشد. گزارشگر باید همه‌فن‌حریف باشد: كمی خبرنگار، اندكی بازیگر و حتماً با چاشنی روان‌شناس. این تركیب است كه او را قادر می‌سازد هم از میان جمعیت یك تماشاگر فوتبال را پای گفتوگو بیاورد و هم با یك مقام رسمی در همان لحظه مصاحبه كند.»پ
به باور او، گزارشگر باید بتواند ارتباط مؤثر برقرار كند: «ارتباط گرفتن، خوب گوش دادن، پرسیدن سؤال درست و توصیف دقیق فضا از وظایف اصلی ماست. شنونده باید با كلمات گزارشگر تصویر روشنی از اتفاقات ببیند، انگار خودش در محل حاضر است. این كار ساده نیست و نیاز به تمركز، دقت و تسلط كامل دارد.»
اما این حرفه روی دیگری هم دارد؛ سختی‌هایی كه گاه كمتر دیده می‌شود. رضایی‌زاده دراین‌باره می‌گوید: «بارها پیش آمده كه ناهماهنگی‌ها، شرایط سخت محیطی یا مشكلات فنی كار را دشوار كرده‌اند. ضبطی كه ناگهان زیر صدای موتور یا بوق ماشین خراب می‌شود، یا گزارشی كه به دلیل وزش باد یا گرمای طاقت‌فرسا چندین بار باید تكرار شود. در چنین لحظاتی شاید خستگی به سراغت بیاید، اما عشق به كار است كه دوباره انرژی می‌دهد.»
او گزارشگری را نه فقط یك حرفه، بلكه یك عشق ماندگار می‌داند: «اینكه صدای مردم باشی، از دل اتفاقات روایت كنی و حس زنده لحظه را به شنونده منتقل كنی، لذتی دارد كه با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست. گاهی احساس می‌كنم ما مثل آینه‌ایم؛ بازتاب‌دهنده لحظه‌ها و صداهایی كه شاید بدون ما شنیده نشوند.»
رضایی‌زاده در پایان با تأكید بر اهمیت عشق و تعهد در این مسیر می‌گوید: «اگر عشق به كار نباشد، گزارشگری دوام نمی‌آورد. چون سختی‌هایش زیاد است. تنها عشق به مردم و به رسانه است كه باعث می‌شود بارها و بارها میكروفن را در دست بگیری و از نو روایت كنی.