پس از حمله ددمنشانه صهیونیستهای خونخوار به بخشی از ساختمانهای رسانه ملی، همان لحظهای كه بسیاری انتظار خاموشی داشتند، صدایی آرام اما استوار از رادیو آوا برخاست؛ صدای وجیهه سادات حسینیان، گویندهای باوقار و متعهد، كه در دل بحران، پشت میكروفن نشست و بدون لرزش، به رسالتش عمل كرد: رساندن صدا به مردم.
آوا، رادیویی از جنس فرهنگ و موسیقی، در آن ساعت، نه صرفاً رسانهای هنری، كه سنگری برای صلابت ملی است و حسینیان، تنها یك گوینده نیست؛ چهرهای روشن از ایمان انسانهایی است كه باور دارند صدای مردم، حتی زیر بار تهدید هم نباید خاموش شود.
اما این تصویر، فقط یك قاب نیست. دهها گوینده، صدابردار، كارشناس پخش، تهیهكننده و مهندس فنی در دیگر استودیوهای پخش رادیو، بیوقفه ادامه دادند.
نه ترس بر كارشان سایه انداخت، نه توقف بر تصمیمشان چیره شد.در شبكههای مختلف رادیویی، زنان و مردانی ایستاده بودند كه رسانه را، نه شغل، بلكه مسئولیت میدانند. صدا در آن لحظات، با ایمان كاركنانش سرپا ماند؛ نه با تجهیزات، بلكه با اراده.
دشمن به ساختمان زد، اما نتوانست اراده همكاران رادیو در استودیوهای پخش را هدف بگیرد و رادیو آوا، با صدای زنی از تبار آگاهی، نشان داد: در این سرزمین، آوا خاموش نمیشود.