سفری از قاب تئاتر به دنیای بی‌مرز صدا

به گزارش روابط عمومی معاونت صدا، مسعود خواجه‌وند، گوینده رادیو سلامت مسیر هنری خود را از كودكی آغاز كرد. علاقه او به هنر از سنین پایین شكل گرفت و با حضور در كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان، گروه‌های سرود و تئاتر مدرسه و سپس فعالیت در جشنواره‌های دانش‌آموزی، به‌تدریج جدی‌تر شد.خواجه‌‌وند این‌طور قصه رادیویی شدنش را بع قاب كوچك بیان می‌كند: ازهمان كودكی به هنرعلاقه داشتم. زمانی كه هشت یا 9ساله بودم،به كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان رفتم و عضو گروه سرود و تئاتر مدرسه شدم. در مقطع ابتدایی، علاقه‌ام به تئاتر بیشتر شد و به نمایش عروسكی پرداختم. بعد از ورود به راهنمایی، با دوستانم یك گروه ثابت تشكیل دادیم و كار تئاتر را به‌طور جدی آغاز كردم. در جشنواره‌های دانش‌آموزی شركت كردم و بعدتر به عنوان عضو بازیگران اداره‌ ارشاد شهرستان قزوین فعالیت كردم. هر سال چند كار به عنوان بازیگر روی صحنه داشتم و وقتی دیدم این علاقه‌ام جدی‌تر از هر چیز دیگری است، تصمیم گرفتم آن را ادامه بدهم. خانواده‌ام دوست داشتند مهندس شوم و من هم در رشته‌ ریاضی‌فیزیك تحصیل كردم، حتی در كنكور قبول شدم و دو بار در رشته مهندسی كامپیوتر و مهندسی الكترونیك پذیرش گرفتم؛ اما هر دو بار انصراف دادم و بالاخره رشته‌ نمایش و گرایش بازیگری را انتخاب كردم. با ورودم به دانشگاه سوره در سال 1380، فعالیت حرفه‌ای‌ام در تئاتر تهران آغاز شد و با بزرگانی همكاری كردم. حضورم در رادیو از سال 1386 در شبكه‌ استانی قزوین شروع شد. چون از فعالان تئاتری استان بودم، به عنوان بازیگر و كارگردان دعوت به كار شدم و سپس در سال 1388 به رادیوسلامت آمدم. ابتدا بازیگری كردم؛ اما خیلی زود به اجرا پرداختم. یكی از شاخص‌ترین برنامه‌هایم در رادیوسلامت برنامه «خونه زندگی» بود كه به مدت هشت سال، هرروزبه‌جز جمعه‌ها،به‌صورت زنده و نمایشی اجرا می‌شد وتنها برنامه‌ زنده‌ كاملا نمایشی درتاریخ رادیو بود كه اجرای آن كار دشواری محسوب می‌شد. بعد ازخداحافظی از این برنامه،همچنان با شبكه‌های مختلف مانند رادیو صبا، ورزش، پیام و ایران همكاری كردم. برای من، رادیو همان تفاوت را با تلویزیون دارد كه تئاتر با سینما دارد. تئاتر یك هنر كاملا تخصصی است كه باید فنونش را بلد باشی تا بتوانی در آن موفق شوی. اجرا در رادیو هم به مهارت‌های خاصی نیاز دارد و نمی‌توان بدون تسلط بر آن، وارد این عرصه شد. احساس می‌كنم كه امروز رادیو حتی از تلویزیون جلوتر حركت می‌كند و مخاطبان بیشتری دارد. كار در رادیو سخت است، زیرا تنها با صدا باید حس و مفهوم را منتقل كنم، بدون آن‌كه امكانات تصویری داشته باشم. تجربه‌ طولانی‌ام در تئاتر كمك زیادی به من كرد تا بتوانم در اجرا موفق باشم. همیشه وقتی پشت میكروفن قرار می‌گیرم، حس می‌كنم روی صحنه تئاتر هستم و نقشی را بازی می‌كنم، انگار مخاطب را جلوی خودم می‌بینم. این سال‌ها افتخار داشتم كه به عنوان مجری، گوینده و بازیگر در رادیو خدمت كنم. امیدوارم توانسته باشم لحظه‌های خوبی را برای مخاطبان فراهم كنم. رادیو ادامه دارد و روزبه‌روز جذاب‌تر و تأثیرگذارتر خواهد شد.