رادیوی پدربزرگ

ننه آقا برای رادیو یه پیراهن ساتن سفید رنگ دوخته بود كه دورش پر از چین بود و دكمه قابلمه ای داشت و روی آن گلدوزی شده بود گل های قرمز ریزی كه شبیه آن را روی چراغ علاءالدین و روی طاقچه می دیدی، روی همان گلهای ریز یك بلبل هم گلدوزی شده بود كه نوكش باز بود و از حال و هوای گلدوزی می شد بفهمی كه بلبل در حال آواز خواندن است ولی بلبل پدر بزرگ من همین رادیو بود كه گذاشته بود تو طاقچه، جایی كه دست هیچ كدام از ما بهش نمی رسید.
راستش ما حتی جرأت نمی كردیم به آن طاقچه نزدیك شویم چه برسد كه بخواهیم به رادیو دست بزنیم، یك روزی چهار پایه گذاشتم زیر پام تا دستم به طاقچه برسد و رادیو را روشن كنم كه دستم به سیم رادیو گیر كرد و از اون بالا افتاد پایین، البته خداراشكر افتاد روی پشتی وگرنه معلوم نبود چه بلایی سر رادیوی پدربزرگم و مهمتر از همه سر خودم می آمد اصلاً كی گفته جای رادیو روی طاقچه بود تا دست ما بچه ها بهش نرسه.
خلاصه اینكه، علاقه من به رادیو از همان دوران بچگی بود، اصلاً نباید رادیو اون بالا تو طاقچه می بود، رادیو باید روی زمین می بود و منم گوشم و می چسباندم به رادیو برای اینكه دقیق قصه ظهر جمعه گوش بدهم یا صبح اول وقت بچه های انقلاب... پدر بزرگ كه متوجه علاقه من به رادیو شده بود هر وقت من میرفتم خانه شان برای شنیدن رادیو، رادیو را از طاقچه می آورد پایین و می گذاشت روی زمین كه من دراز بكشم كنارش و گوشم را بچسبانم به رادیو و شروع كنم به گوش دادن، كم كم علاقه من به رادیو زیاد شد تا جایی كه می رفتم جلوی آینه و مرتب ادای گوینده های رادیو رو در می آوردم.
یادم هست، هشت ساله بودم كه رفتم تو اتاق مهمون خونه، جلوی آینه قدی كه تو اتاق بود وایستادم و شروع كردم به حرف زدن با خودم؛ قصه می گفتم... بازی می كردم... گریه می كردم... می خندیدم... یهویی مادرم در را باز كرد و اومد داخل... گفت: دختر! چی كار داری می كنی؟! چرا با خودت حرف میزنی؟ گفتم: با خودم حرف نمی زنم دارم با شنونده ها حرف می زنم، می خوام گوینده رادیو بشوم، یك خنده ای از ته دل كرد و گفت: بچه تو كجا رادیو كجا؟! توی یه روستای دور افتاده چه جوری میخوای بری تهران گوینده رادیو بشی؟ منم از این آرزوها خیلی داشتم... حالا پاشو... پاشو برو جای این كارا درستو بخون این ادابازی ها رو هم در نیار... پاشو... مگه تو فردا امتحان نداری؟...
ولی خوب عشق به رادیو برای من همچنان پابرجا بود تا اینكه سال سوم دبیرستان بودم كه زنگ زدم به تلفنخونه رادیو، ازشون پرسیدم شما گوینده نمی خواید؟ اون آقایی كه پشت خط بود اولش مِن و مِن كرد و رفت بگه نه، كه یهویی گفت: چرا اتفاقاً یه رادیویی داره افتتاح می شه نیاز به گوینده داره اگه دوست دارید با این شماره تماس بگیرید و برید تست بدید البته براش دوره های آموزشی طراحی كردن، .برید اونجا به نظرم نتیجه بگیرید، انگار دنیا رو بهم داده بودن همون موقع رفتم تست دادم و كلی دوره ها و آموزش های گویندگی رو دیدم و بعدش نشستم پشت میكروفون رادیو تا الان كه امیدوارم بتونم به خودم بگم گوینده رادیو...