استاد گُلبن: فقط در رادیو می توانم كار كنم

فریبرز گلبن، تهیه كننده پیشكسوت رادیو، متولد 1329 است. او اواخر دهه 40 وارد رادیو شد و با دستیاری تهیه كار خود را شروع كرد.

1398/01/28
|
12:52

وی در طول این سال ها همواره تهیه كنندگی برنامه های پرمخاطبی همچون «آدینه»، «صبح جمعه با شما»، «هفت شنبه»، «جمعه خوب»، «جمعه من»، «چه فرصتی چه شبی»و... را بر عهده داشت و در دوره های اول برگزرای جشنواره رادیو عنوان بهترین تهیه كننده را كسب كرد. به بهانه برگزاری چهاردهمین جشنواره بین المللی رادیو با او گفت و گو كردیم.
*كار با رادیو را چگونه آغاز كردید؟
- سال 48 به رادیو آمدم و به عنوان دستیار و كمكی در رادیو همه جا سَرَك می كشیدم. تا اینكه سال 50 در دوره تهیه كنندگی رادیو شركت كردم و تهیه كننده شدم ولی همچنان دستیار بودم. در آن زمان برنامه زنده بامدادی را داشتیم و برنامه های زنده رادیویی بسیار كم بود. در آن برنامه از ساعت 6 تا 9 صبح با مرحوم مالی و محمد خواجوی كار می‌كردیم. بعد از انقلاب مدتی نبودم و پس از چند سال دوباره به تركیب رادیو برگشتم. آن زمان مجله اقتصادی را داشتیم. رادیو مانند امروز این چنین گسترده نشده بود و تنها رادیو ایران بود. آن برنامه زنده بود و چون من هم تجربه برنامه زنده داشتم كار را شروع كردیم و كار خوبی هم از آب درآمد. مدتی بعد رادیو پیام تازه پا گرفته بود و من را برای رادیو پیام خواستند. خوشبختانه در آنجا من با داریوش كاردان همكار شدم و چون هر دو تجربه داشتیم با هم هماهنگ شدیم. تا سال ها دوشنبه ها بعد از ظهر 6 تا 10 شب با داریوش كاردان در رادیو پیام برنامه داشتیم. بعد از آن رادیو جوان افتتاح شد و ما اولین كسانی بودیم كه در بدو تاسیس رادیو جوان شروع به كار كردیم. آن زمان اجازه نداشتیم در شبكه های دیگر به جز رادیو پیام همزمان كار كنیم. با داریوش كاردان برنامه عصرانه را داشتیم كه برنامه ای بسیار جذاب با محتوای طنز اجتماعی و انتقادی بود. بعد همراه داریوش كاردان و مرحوم خانم قیصرخواه و ژاله صادقیان، برنامه «آدینه» را در رادیو ایران داشتیم. پس از كه این برنامه تعطیل شد به رادیو جوان آمدیم و برنامه صبح جمعه برای رادیو جوان به نام «جمعه خوب» را داشتیم. در این برنامه با دوستانی مثل آقای آذری و عبدی و... همراه بودیم. بعد كم‌كم متوجه شدیم كه این تیپ به درد شبكه جوان نمی‌خورد و تصمیم گرفتیم بیشتر، جوانان را به كار بگیریم. بدین ترتیب جوانانی مانند فرزاد حسنی و امیر منوچهری به جمع ما اضافه شدند و «جمعه خوب» ادامه داشت. برنامه ای كه بعدها به «هفته ای ها» و «هفت شنبه» تغییر نام پیدا كرد. همچنین در رادیو جوان برنامه « چه فرصتی چه شبی» را نیز با آقای فرزاد حسنی داشتیم. آن هم برنامه بسیار جذابی بود و مخاطبان بسیاری داشت. همكاری من با رادیو جوان همچنان ادامه داشت تا سال گذشته نوروز برنامه «عید من» را داشتیم كه در روزهای عادی «جمعه من» بود. این برنامه نیز میان برنامه های مناسبتی پرمخاطب ترین برنامه شناخته شد.
*فكر می كنید برگزاری جشنواره هایی همچون جشنواره بین المللی رادیو در موضوع انتقال تجربه به نسل جوان چطور می تواند موثر باشد؟
- جشنواره رادیو كار بسیار جذابی است. ممكن است من فرصت نداشته باشم كه همه شبكه های رایویی را بشنوم و ممكن است اتفاقی برنامه ای را بشنوم. برگزاری جشنواره چند مزیت دارد، یكی اینكه برنامه های خوب در آن شناخته می شوند و می توانید افراد حرفه ای را بشناسید، توانایی های آنها را ببینید. كار رادیو یك كار هنری است كه انتها ندارد. حتی من كه 51 سال در رادیو سابقه دارم هم از جوانان یاد می گیرم. این اصلا چیز بدی نیست. ضمنا برنامه های خارجی هم كه در این جشنواره شركت می كنند این فرصت را فراهم می كند كه بدانیم آنها در كشورهای خودشان چه كار كرده اند و رادیو در دنیا به كجا می رود. از این رو حداكثر امكانات برای ما فراهم است كه بدانیم در بحث رادیو و صدا چه می گذرد. همچنین می توانیم مقایسه ای با برنامه سازی در كشور خودمان داشته باشیم. حتی بدانیم در شهرستان های ما چه می گذرد. شاید استعدادهایی در شهرستان وجود داشته باشد كه كاری نو می كنند، چرا من استقبال نكنم و از آنها یاد نگیرم. برای همین برگزاری جشنواره بسیار می تواند در ارتقای سطح كیفی برنامه ها موثر باشد.
*چه كار كنیم مردم بیشتر با رادیو دوست شوند؟
-رادیو در همه جای دنیا كار خودش را می كند. اوایل كه تلویزیون آمد همه می گفتند كه با آمدن تلویزیون رادیو كنار گذاشته می شود ولی این گونه نبود و رادیو همیشه مخاطبان خود را داشته است. همچنین با آمدن ماهواره و اینترنت كنار گذاشته نشد. در ایران هم همین طور است. رادیو توسط ما خودش را با اجتماع تطبیق می دهد. رادیوی ما نیز با رادیوی 10 سال گذشته تفاوت دارد و ما به روز شده ایم. ما باید به روز شویم و خودمان را با جریانات روز تطبیق دهیم تا رادیو را سرپا نگه داریم و اعتماد مردم را به رادیو جلب كنیم.
*از دوره های گذشته جشنواره رادیو چه تجربه ای دارید ؟
- من یك بار در همان دوره های اول برگزاری این جشنواره عنوان بهترین تهیه كنندگی را به همراه آقای كاردان دریافت كردم ولی در حال حاضر دیگر شركت نمی كنم. به دلیل اینكه اگر برنامه ام اول یا منتخب شود می گویند او 50 سال سابقه دارد و كار سختی نكرده است. اگر هم كه برنامه ام اول و یا منتخب نشود كه می گویند با 50 سال سابقه نتوانسته حتی منتخب شود. برای همین خودم را كنار كشیده ام.
*در این جشنواره پیشكسوتان چه جایگاهی می توانند داشته باشند؟
-زمانی كه من تازه سركار آمده بودم رئیسی داشتیم كه می گفت این بازنشستگان باید بروند! ما می گفتیم چرا؟ و او می گفت برای اینكه قدیمی ها نمی توانند خلاقیت جوانان را درك كرده و نمی گذارند كار كنند! ولی من این تجربه را دارم لذا هركس كه وارد این حرفه شود را حتما كمك می كنم و تشویقش می كنم تا آن انگ به من نخورد!
*از میان برنامه هایی كه كار كردید كدام برنامه و كدام همكار را بیشتر دوست داشتید؟
- من در این سال ها برنامه ای را كه دوست نداشتم كار نكردم. باید برنامه را دوست داشته باشی تا كارت خوب شود. من عاشق كار داریوش كاردان بودم. با هم بسیار هماهنگ بودیم و واقعا از هم انرژی می گرفتیم. بارها كسل سركار می آمدیم ولی انتهای برنامه می دیدیم كه تازه انرژی گرفته ایم. با فرزاد حسنی نیز همین طور. برنامه «چه فرصتی چه شبی»، «آدینه»، «هفت شنبه»، «جمعه من» و ... را دوست داشته و دارم چون اگر كارمان را دوست نداشته باشیم در آن موفق نمی شویم.
* در آخر اگر نكته ای باقی مانده برایمان بفرمایید.
- اینكه هوای رادیو را داشته باشیم. رادیو همه اش عشق است. من حتی روزی هم كه بیكار باشم به رادیو می‌آیم. این عشق در ذات آدم است. شاید من 18، 19 سالم بود كه به رادیو آمدم و پول هم نمی گرفتم. علاقه مند بودم و همان باعث شد كه من بزرگ شوم. متاسفانه هیچ كار دیگری هم غیر از كار رادیو بلد نیستم.
*كمیته اطلاع رسانی چهاردهمین جشنواره بین المللی رادیو و ششمین اجلاس جهانی صدا

دسترسی سریع